Animal Instincts I - The Beast Within

Animal Instincts

The Sales Manager ended the presentation with a small clipping of an animal video for a message of being strong,  focused and all good things.

It works.  Telling them that they are the lions and tigers definitely motivates them to be aggressive. 

We have a lot to learn from animal kingdom but this is definitely not one of them.  Tribal communities have been using these animal instincts.  Native American cultures used wolves.  Egyptian and Indian cultures use references to lions for bravery.  Lions, tigers, and wolves do trigger an effective emotion required to win, protect, unify etc.

But human race progressed not because of these emotions.  Humans could empathize, cooperate better than animals.  Humans' ability to accept differences is the biggest skill that drove the civilizations ahead.  Humans could also organize themselves better.  Sure, lions fight ferociously, but have you ever heard of peasant elephant or a priest wolf!

Tigers are considered to be doing well if each tiger gets about 15-20 square kilometers.  On the contrary, humans prosper in a thickly populated area, simply because of their above-mentioned abilities.

If a team believes that they have the animal instincts towards their goal, the day is not far off when those instincts overtake human skills.

An army that modeled itself after an animal ended up killing its own people just before it got defeated by their enemy.

Animal Instinct II - My Territory

Animal Instincts II - My Territory

I felt it was colder inside Kens' office than the outside on an autumn morning in a Boston suburb.  He had his reasons.  The company was trying to recover from a bad year, layoffs and extended working hours for the remaining staff.  Nothing would rattle him more than an Indian techie with equal experience in his office.  Ken tried to be nice, explained what he was working on. 

I was there to help them plan the next year's goals for the IT organization.  The management was expecting a better year, began outsourcing work to India to save on costs and was doing everything to recover to a healthy operation.

After a half hour meeting with Ken, I returned to my seat, pondered over the problem he was working on and read a few articles that could solve Ken's issue.  I went back and explained how he could design the solution based on what I had just read.

That changed the mood.  Ken opened up, talked about the company, his bosses, family, etc.  We continued a professional partnership for a few more years.  On hindsight, I can't say I sensed his insecurity but did what comes to me naturally, problem-solving.

Ken wasn't an isolated case.  We come across this insecurity all the time.  When a new member joins a team, it takes a lot of effort - from both the sides, to gel in and work together.  The difficulty increases with the experience of the new member.  A fresh graduate may find it easy to fit in than a seasoned manager, just like a puppy getting accepted into a pack of street dogs.  A house dog faces hostile barking and growling for months after a move.

Human advancements have broken a lot of natural barriers for habitat.  So, we stopped growling at others - well, almost. 

Similarly, organizations aren't limited by their geography or available capital.  They can grow far beyond what its employees can imagine.  But, it is a challenge for them to assimilate people at various levels.  In M&As, the cooperation from the existing staff is often bought.  A new member just means that there is more work to be done and more money to be earned.  As a company expands, it is the responsibility of the top management to be sensitive to this animal instinct.   It needs to remind its people that it is no more a forest and we can naturally walk on two legs and use the arms to welcome the new.

ரஷ்ய தொலைக்காட்சி

குறைந்த செலவில், வேறு நாட்டு தொலைக்காட்சி பார்க்க முடியும் என்பது எங்களுத்தெரியும்.   கோடைக்கானலில் இருந்து வரும் சென்னைத் தொலைக்காட்சி நாங்கள் அதிகம் பார்க்காவிட்டாலும், போதுமானதாக இல்லை.  மார்ச், ஏப்ரல் மாதங்களில், இலங்கையிலிருந்து ரூபவாஹினி அலை அலையாகத் தெரியும். அதை தெரிய வைக்க, இயற்கை ஒத்துழைத்தால் மட்டும் போதாது.  மொட்டை மாடியில் ஆண்டெனாவைத் திருப்ப ஒருவர், தொலைக்காட்சி பெட்டியின் டியூனரை திருக ஒருவர், இவர்கள் இருவரையும் மேய்க்க ஒரு கண்காணிப்பாளர் ஆகிய மூன்று பேர் இருந்தாலே அது சாத்தியம்.  அபூர்வமாய், ஏப்ரல், மே மாதங்களில் பங்களாதேஷின் பச்சை பின்னணியில் செய்தி வாசிப்பது தெரியும். எப்படி என்று யோசிப்பவர்கள், சுஜாதாவின் ரசிகர்களாக இருக்க வாய்ப்பில்லை.

குறைந்த செலவில், ரஷ்யத் தொலைக்காட்சியை வரவேற்பது எப்படி என்று எலக்ட்ரானிக்ஸ் ஃபார் யூவில் வந்திருந்த அந்த கட்டுரை எங்களுக்கு ஆர்வமூட்டியது.  இதில் நாங்கள் என்பது, நானும், கல்யாண், ரவி, திருவி என்றும் இன்னும் பல பெயர்களில் விளிக்கப்படும் எனப்படும் கல்யாணசுந்தரமும் தான்.

பத்து, பனிரெண்டு அடிக்கு அலுமினியப்பட்டி, அதே நீளத்தில் அலுமினியக் குழாய், இரண்டு அடிக்கு தாமிரப்பட்டி என்று ராஜா டாக்கீஸுக்கு அருகில் கடையிலும் திட்டுகளை ஒண்ணாம் எண் பஸ் கண்டக்டரிடமும் வாங்கி வீட்டுக்கு எடுத்து வந்தோம்.  செலவு கல்யாணுடையது.  மொட்டை மாடியும், டிவியும், கோ-ஆக்ஸியல் கேபிளும் என்னுடையது.  அலுமினிய, தாமிரப்பட்டைகளை ஒரு அடிக்கு வெட்டிக்கொண்டு, பட்டைகளை போர்ன்வீட்டா டப்பாவின் மேல் வைத்து வளைத்துக்கொண்டோம்.  குழாயில், அடிக்கு ஒன்று வீதம் ஓட்டை இட்டு, இந்தப்பட்டைகளை முடுக்கி விட்டோம். தாமிரப்பட்டை டைபோல், அதைத்தான் பதினொன்றாம் இடத்தில் முடுக்க வேண்டும்.  அதற்குப்பின் இருக்கும் கடைசி பட்டை, ஃபில்டர் எனப்படும்.  தாமிரப்பட்டையில் கோ-ஆக்ஸியல் கேபிளை ஸோல்டர் செய்து, ஒரு சிறு சர்க்யூட் வழியாக, டிவிக்கு அனுப்பினோம்.

ப்ரிஸிஷன் என்றால் என்னவென்று தெரியாததால், கல்யாண் பேனாவில் வைத்து ஒன்றரை சுற்று சுற்றி மாட்டிய இண்டக்டன்ஸ்தான் சர்க்யூட்டில் முக்கிய பாகம்.  நாங்கள் சற்றும் எதிர்பாரத விதமாக, டிவியில் அலை மட்டுமே அடித்துக்கொண்டிருந்தது.  VHF, UHF முழுதும் தேடியும் வேறு ஒன்றும் கிடைக்க வில்லை.  சற்றே உற்றுப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தால், செர்ஜி புப்கா போல்வால்ட் தாண்டுவது போலவும், கோர்பசேவ் மீட்டிங்கில் பேசுவது போலவும் எனக்கு மட்டும் தோன்றியதால், யாரிடமும் சொல்லவில்லை.

யாரவது காலேஜ் சீனியரிடம் கேட்கலாம் என்றால், இருப்பதிலேயே நாங்கள் தான் சீனியர்.  கடவுளுக்கே சோதனை வந்தால் எப்படி இருக்கும் என்று அப்போதுதான் தெரிந்தது.  கொஞ்சம் அகலமாக மற்ற காலேஜிலும் தேடலாம் என்ற போது, கீழ் வீட்டிலேயே ஒரு சீனியர் இருப்பது நினைவுக்கு வந்தது.  அதுவும் RECயில் கடைசி வருடம் படிப்பவர்.  அவர் EEE மாணவராக இருந்தது அதி விசேஷம்.  பணிவை வரவழைத்துக் கொண்டு, அந்தப் பெண்ணிடம் எங்கள் டிசைனில் என்ன தவறு என்று கேட்கத்துணிந்தேன்.

எலக்ட்ரானிக்ஸ் ஃபார் யூ புத்தகத்தையோ, எங்கள் சர்க்யூட்டையோ சிறிதும் பார்க்காமல், அதெல்லாம் அவுட் ஆஃப் போர்ஷன் என்று ஒப்புக்கொண்டுவிட்டார்.

சில நாட்கள் டிவியை திருகி  அலைகள் மாறாததால், கை விட்டு விட்டேன்.

அந்த ஆண்டனா, நான் பி.எஸ்ஸி ஃபெயில் ஆனதையும், அந்தப்பெண் காம்பஸ் இன்டர்வியூவில் TNEBக்குத் தேர்வானதையும் பார்த்திருக்கும்.

சில வருடங்களுக்குப் பின் சித்தப்பா தன் நண்பர் ஒருவரிடம் என்னை -  ரஷ்ய டிவி ஆண்டெனா செய்தவன் - என்று அறிமுகப்படுத்திய போது சந்தோஷமாகவே இருந்தது.

Machine Learning

(Translation of my Tamil blog at http://justexperience.blogspot.in/2017/08/blog-post_15.html)

"Meet me tomorrow after three.  My classes get over by then.  Let's talk about your project."

He hesitated.

"Why? Aren't you available?"

Suddenly his face cleared.  "No Sir, I'll come."

I know.  It's a Friday, a day when new movies release.  He must have quickly altered the plan for me.

I have a soft corner for Tamilvaanan.  He comes from a family of farmers.  He has told me about the hard physical work their family goes through for a good part of every year.  He believes education can make a difference to his family.  He isn't sharp but is capable of hard work.

He's my only hope in a set of 20 ME students.  Most students join masters because either they didn't get a job or found a suitable alliance for marriage.  Tamil was clear about learning.

He came on Friday.

"Do you know anything about  Astrology?"

"No Sir.  I don't believe in it."

It's a surprise for me who used Linda Goodman for flirting during college days.  Generation gap, I thought.

"Well, nor do I believe in Quantum Mechanics.  But studied it.  So, you also need to study Astrology.  Basics should do.  I'll arrange for it."

"You also need to focus on machine learning.  It's a core course for you this semester.  So, pay attention to it as well.  Your project will be an application of machine learning on Astrology."

"I don't have great beliefs in Astrology, but I have seen a few surprises.  Given a horoscope, my friend could predict the physiology, teeth structure etc.  We will go just that far.  We will validate a correlation of a few attributes of people to the planetary positions in their horoscope.  For example, we will take politicians as an example.  Their prominent attributes are oratory, charisma, hard work, street-smartness, diplomacy etc."

"We won't do definite prediction but will look at the probability.  We will build an unsupervised learning with the horoscopes and the attributes of the subjects and form a cluster.  We will test it with a few samples to determine the probability of those subjects to be successful politicians.  This should be a good one to complete in six months.  If possible, I'll extend it, with a Ph.D. student next year to determine if I'll get my dinner.  We won't go that far now."

"I've spoken to Balu, my cousin.  Spend four hours tomorrow and day after with him to get the basics.  Remember to collect the reference books.  He may offer them to you, but I'd rather buy it for us.  The university library would take a year to get those books."

When I met Tamil on Monday, he looked dull.

"Sir, can I do a different project in Machine Learning?"

I stared at him coldly.

"Sir, my uncle doesn't like it, Sir.  We are traditionally a rationalist family for three generations.  We don't go to temples or believe in Astrology."

I lost my cool.

"Idiot!  Don't you realize that we have an opportunity to analyze Astrology without subjective interpretation by Astrologers?  This is a good chance to make use of Machine Learning for impartial analysis.  You may even prove that Astrology is all fake."

"But Sir,... what if it's not?"

மெஷின் லேர்னிங்

"நாளைக்கு மூணு மணிக்குமேல் வந்துவிடு.  எனக்கும் கிளாஸ் முடிஞ்சிருக்கும்.  உன்னோட பிராஜக்ட் பத்தி பேசலாம்.”

தயங்கி நின்றான். 

“வேற ஏதாவது வேல இருக்கா?” என்றேன்.

திடீரென்று முகத்தில் தெளிவுடன், “இல்ல சார். வந்திடறேன்.”   எனக்குத் தெரியும்.  வெள்ளிக்கிழமை புதுப்படம் ஏதாவது வெளியாகி இருக்கும்.  எனக்காக அதை ஒத்திப் போட்டிருப்பான்.

தமிழ்வாணன் மேல் எனக்கு ஒரு தனி கவனம் உண்டு.  விவசாயக்குடும்பத்தில் இருந்து வந்ததனால் இருக்கலாம்.  ஒவ்வொரு நாளும், பனிரெண்டு மணி நேரங்களுக்கு மேல் கடின உடல் உழைப்பில் அவன் குடும்பமே ஈடுபட்டதாக அவன் சொன்னதும் காரணமாக இருக்கலாம்.  கல்வியால் முன்னேறிவிடலாம் என்ற அவன் நம்பிக்கையால் இருக்கலாம்.  அதிக புத்திகூர்மை இல்லாவிட்டாலும், கடின உழைப்புக்கு அஞ்சாதவன்.

என் எம் ஈ மாணவர்களில் ஒரே நம்பிக்கை அவன் தான்.  இங்கு முது நிலை கல்வியின் நிலமை அது.  வேறு வேலை கிடைக்காதது, கல்யாணம் தள்ளிப்போவது போன்ற காரணங்களுக்காக  எம் ஈ சேருபவர்கள்தான் அதிகம்.  தமிழ் மட்டும்தான் இன்னும் தெரிந்து கொள்ள வேண்டும் என்ற ஆவலுடன் வந்தான்.

வெள்ளிக்கிழமை வந்தான்.

“உனக்கு ஜோஸியம் பத்தி என்ன தெரியும்.”

“அதுல எல்லாம் நம்பிக்கை இல்ல சார்.”  

படிக்கும் காலத்தில் லிண்டா குட்மனை கடலை போட பயன் படுத்திய எனக்கு கொஞ்சம் ஆச்சர்யம் தான்.  தலைமுறை இடைவெளி!

“எனக்கும் க்வாண்டம் மெகானிக்ஸ் மேல நம்பிக்கை இல்லை.  ஆனால் படிக்க வேண்டி இருந்தது. அதனால் நீயும் படிக்கணும்.  குறைந்தது அடிப்படையாவது தெரிஞ்சுக்கணும்.   நான் ஏற்பாடு பண்றேன்.”

“மெஷின் லேர்னிங் பத்தியும் நீ தெரிஞ்சுக்கணும்.  அது கோர்ஸ்லயே வந்திடும். கொஞ்சம் ஒழுங்கா படிச்சுடு.  இது ரெண்டையும் வெச்சுதான் பிராஜக்ட் பண்ணப் போறோம்.”

“எனக்கும் ஜோஸியம் மேல பெரிய நம்பிக்கை இல்லை.  ஆனால் நம்ம ஜோஸியத்துல சில ஆச்சர்யமான விஷயங்கள் இருக்கு.  கோள்களின் அடிப்படையில் பல விஷயங்கள கணிக்கிறாங்க.  என் நண்பன் ஒருவரோட ஜாதகத்தப் பாத்து அந்த ஆள் எப்படி இருப்பார், அவர் பல் எப்படி இருக்கும்னு கூட சொல்லி இருக்கார். நாம அந்த அளவுக்கு தான் தெரிஞ்சுக்கப் போறோம்.  ஒருத்தரோட ஜாதகத்த வெச்சு, அவரோட சில குணங்கள சரி பார்க்க போறோம்.  உதாரணத்துக்கு, அரசியல்வாதிகள் பலரோட சில அடிப்படை குணங்கள் இருக்கு.  பேச்சுத்திறமை, கவர்ச்சி, கடின உழைப்பு, சாதுர்யம் இப்படி பல.”

“இது ஒரு திட்டவட்டமான கணிப்பு இல்லை.  ஒரு பிராபபிலிடி தான்.  அதத்தான் மெஷின் லேர்னிங்க வெச்சு கணிக்கப் போறோம்.  இருக்கிற தகவல்களை, அதாவது ஜாதகங்களையும் அந்த ஜாதகரோட குணங்களையும் வெச்சு ஒரு அன்ஸூபர்வைஸ்ட் லேர்னிங் வெச்சு, க்ளஸ்டர் பண்ணுவோம்.   அதற்குப்பின், ஒரு புது தகவல்கள கொடுத்து, அந்த ஜாதகர் ஒரு அரசியல்வாதியாக முடியுமான்னு பார்க்கப் போறோம். சிம்பிள் ஒன் ஃபார் சிக்ஸ் மந்த்ஸ்.  பொழச்சுக்கிடந்தா, யாரயாவது பி.எச்டி ஸ்டூடண்ட வெச்சு எனக்கு அடுத்த வேள சோறு கிடைக்குமான்னு ரிசர்ச் பண்ணலாம்.  இப்ப அது வேண்டாம்.”

“என் கஸின் பாலுட்ட பேசிட்டேன்.  நாளைக்கும் நாளன்னிக்கும் உனக்கு டைம் கொடுத்திருக்கான்.  ஒரு நாலு நாலு மணி நேரம் உட்கார்ந்து கொஞ்சம் கத்துக்கோ.  ரெபரென்ஸ் புக்ஸ் என்னனு கேட்டு வாங்கிக்கோ. அவனே தருவான்.  வேணாம்னு சொல்லிடு.  நானும் கொஞ்சம் பணம் செலவழிக்கணும் இல்லையா?  லைப்ரரில வாங்கச்சொன்னா, ஒரு வருஷம் ஆகும்.”

திங்கட்கிழமை சோர்வாக வந்தான்.

“சார், மெஷின் லேர்னிங்கலயே வேற ஏதாவது பிராஜக்ட் செய்யாலாமா சார்?”

நான் முறைத்தேன்.

“இல்ல, வீட்ல சித்தப்பா திட்றாரு சார்.  நாங்கள்ளாம் பகுத்தறிவு கட்சி சார்.  கோவிலுக்கெல்லாம் போகமாட்டோம். ஜோஸியத்துல நம்பிக்கை இல்லை. அதனால…”

என் கோபம் எல்லை மீறியது.

“அறிவிருக்கா உனக்கு. இது வரைக்கும் சப்ஜெக்டிவா ஜோஸியர்கள் சொல்வதற்கு பதிலா, மனிதர்களின் சார்பில்லாமல், இதை ஆராய மெஷின் லேர்னிங்கற அற்புதமான ஆயுதம் இருக்கு.  இத வெச்சு ஜோசியம் எல்லாம் ஏமாத்து வேலன்னு கூட ப்ரூவ் பண்ணலாம்.  அது தான் பகுத்தறிவு.”

“வேணாம் சார்.  ஒரு வேள ஜோசியம் உண்மைன்னு ப்ரூவ் ஆயிருச்சுன்னா?….”

[பி.கு: இந்த விஷயத்தில் ஏற்கனவே ஆரம்பித்துள்ள ஆராய்ச்சி https://www.youtube.com/watch?v=UeHC9mfwKOg]

ஸ்வச்ச பாரத்

"யூ  மே கோ  இன் சார்", என்றாள் உதவிப் பெண்.

"வா, வா, எத்தனை நாள் ஆச்சு பார்த்து.  எப்படி இருக்கே?  இன்னும் உத்தராகண்ட்ல தான் இருக்கேன்னு நினைச்சேன்." என்றாள் கமலா. கமலா அனந்தராமன்.  பிரின்ஸிபல்.

"அங்கதான் இருக்கேன்.  ஒரு வேலையா இந்தப்பக்கம் வந்தேன்.  உன்னையும் பார்த்துவிட்டுப் போலாம்னு வந்தேன்.  அப்படியே நாம மூணு வருஷம் முன்ன ஆரம்பிச்ச ஸ்வச்ச பாரத் எப்படி இருக்குன்னு பார்க்கலாம்னு இந்தப் பக்கம் வந்தேன்."

மூன்று வருடங்களுக்கு முன் ஆரம்பித்த ஒரு சிறு முயற்சி அது.  பிரதம மந்திரியின் தூய்மை பாரதம் பற்றி கமலாவுடன் பேசிக்கொண்டிருந்த போது, சிறு வயதில் சுற்றுப்புற தூய்மையை குழந்தைகள் தெரிந்து கொண்டால், 5, 10 வருடங்களில் பெரும் மாற்றம் கொண்டு வரலாம் என்று பேசினோம்.  அத்துடன், ஜப்பானில், பள்ளிகளில் துப்புரவு பணியாளர்கள் இல்லை என்றும் சொன்னேன்.  குழந்தைகளே, பள்ளி வளாகத்தை சுத்தமாக வைத்துக் கொள்ள பழகிக்கொள்கின்றனர் என்றேன்.

"இங்க குழந்தைகள சுத்தம் செய்ய சொன்னா, அப்புறம், தினமலர்ல போட்டு காச்சிருவான்.  டிஈஓ, ஸிஏஓன்னு நான் தான் பதில் சொல்லணும்."

"அப்ப ஒண்ணு செய்யலாம்.  பெற்றோர்களை வருடத்திற்கு ஒரு முறையோ அல்லது இரண்டு முறையோ அவர்கள் குழந்தைகளின் பள்ளியில் துப்புரவு செய்யச் சொல்லலாம். அவர்கள் செய்வது, குழந்தைகளுக்கும், பிற பெற்றோருக்கும் ஒரு ஊக்கமாக இருக்கலாம்.  உன் பள்ளியில் படிக்கும் குழந்தைகளின் பெற்றோர், குடிமை உணர்வு மேலானதாக இருக்கும் என்று நினைக்கிறேன்."

நான் அதை கிண்டலாகத்தான் சொன்னேன்.  சென்னையில் உயர் மத்திய வர்க்கம் இருக்கும் ஒரு பகுதியில் உள்ள பல பள்ளிகளில் அதுவும் ஒன்று.  எனக்கு  சென்னையின் உயர் மத்திய வர்க்கம் ஒரு ஹிப்போக்ரைட் சமூகம் என்ற திட்டவட்டமான எண்ணம் உண்டு. 

என் கிண்டலை, கமலா புரிந்து கொள்ளவில்லை. 

"நல்ல ஐடியா.  செய்வோம்.  அடுத்த பிடிஏ மீட்டிங்கில் இதைப்பற்றி பேசுகிறன்."

பின்னர் கமலாதான் எனக்கு போன் செய்தாள். 

"நீ சொன்ன ஐடியா எல்லோருக்கும் பிடித்திருந்தது.  பிடிஏல நான் பேசினப்புறம் எல்லா பேரண்ட்ஸும் உற்சாகமாக கலந்துக்க பேர் கொடுத்திருக்காங்க.  என் அஸிஸ்டெண்ட் ஜானகி தான் ஸ்கெட்யூல் எல்லாம் போட்டு மானேஜ் பண்ணறா.  யூ வில் ஸீ ய டிஃபரென்ஸ் நெக்ஸ்ட் டைம்." என்றாள்.

அதற்குப்பின் நான் அதை மறந்து விட்டேன்.  இப்போது தான் கேட்க வாய்ப்பு வந்தது.

"ஐ திங்க் வி டிட் இட்.  ஸ்கூல் எவ்வளவு நீட்டா இருக்குன்னு பார்.  முன்னாடி இருந்த துப்புரவு பணியாளர்களை ரீட்ரெயின் பண்ணி மற்ற வேலைக்கு மாத்திட்டோம். ஜானகிய கூப்பிடறேன்.  இந்த ஏரியாவில் மத்த ஸ்கூல்லெல்லாம் கூட ஃபாலோ பண்ணறாங்கன்னு கேள்விப்பட்டேன்."

என்னால் நம்ப முடியவில்லை.

ஜானகி, கமலாவுக்கு அடுத்த ஸீனியர், கண்டிப்பானவராகத் தெரிந்தாள். வரிசையில் கமலாவுக்குப்பின் அடுத்த ப்ரின்ஸிபல் அவள்தான் போலும்.  உற்சாகமாக சொன்னாள்.

"யெஸ், இட் ஈஸ் வொர்க்கிங்."

"எவ்வளவு பேரண்ட்ஸ் வராங்க."

"அது... வந்து"

"ஏன்? என்னாச்சு?"

"முதல்ல ஒரு மாசம், பேரண்ட்ஸ் ஒழுங்காதான் வந்திட்டு இருந்தாங்க.  அப்புறம் ஒரு பேரண்ட் அவர் ஆன்ஸைட் போற வேல வந்திடுச்சுன்னு, அவரோட டிரைவர அனுப்பிச்சார்.  அதே வாரம், இன்னோரு பேரண்ட், ஆபீஸ்ல மீட்டிங்னு, அவர் தம்பிய அனுப்பிச்சார்."

"இப்ப?"

"அது, முன்னாடி துப்புரவு வேலை செஞ்சுகிட்டிருந்தவங்களே கொஞ்சம் எக்ஸ்ட்ரா வருமானம் வரும்னு அவங்களே பேரண்ட்ஸோட பேசி செய்யராங்க."

வறட்சியாக சிரித்தேன்.  

"அப்புறம் பாக்கலாம் கமலா.  நைஸ் மீட்டிங் யூ ஜானகி."

வெளியே பள்ளி வாசலில், நீலச்சட்டை அணிந்த ஒரு இளைஞன்,  கையில் நோட்டுப்புத்தகம், பேனா சகிதம், ஒரு பெண்ணிடம் சொல்லிக்கொண்டிருந்தான்.

"இன்னிக்கு, நீ இங்க பாத்துடு.  நான், குமார நாளைக்கு இங்க வரச்சொல்லிட்டேன்.  அவனுக்கு சிக்‌ஷால தான் டூட்டி போட்டிருக்கேன்.  பதினோரு மணிக்கு வந்திருவான்."

சொர்க்க வாசலுக்கு

அந்த அழைப்பு மிக மகிழ்ச்சியளித்தது.  

இரண்டு வருடங்கள்.  அவன் தலைவன் வாக்களித்த எழுபத்து இரண்டு கன்னிப்பெண்கள் துணைக்கு இரண்டு வருடங்கள் காத்திருக்க வேண்டி இருந்திருக்கின்றது.  ஒரு பெண் தானாம்; அதுவும் சில மணி நேரங்கள்தானாம்.  செய்தியை கொண்டுவந்த தூதனிடம் கோபத்தை காட்டினான். 

“என்னிடம் ஏன் கோபப்படுகின்றீர்கள்? நான் வெறும் தூதன்.  உங்களுக்கு வாக்களித்தவர்களிடம் கேளுங்கள்.    பொறுமையாகக் கேட்டீர்கள் என்றால், எனக்குத்தெரிந்தவரை அதன் காரணத்தைச் சொல்ல முடியும்."  

“சொல்” என்று உறுமினான்.

“போரினாலும், இயல்பாகவும் இறப்பவர்களின் எண்ணிக்கை குறைந்து தான் இருக்கிறது.  ஆனால், தற்கொலை செய்து கொள்பவர்களின் எண்ணிக்கை அதிகரித்துக் கொண்டிருக்கிறது.  அதுவும் இந்த மாதிரி, அசட்டுத்தனமான வாக்குறுதிகளை நம்பி தற்கொலை செய்து கொள்பவர் அதிகரித்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள்.  அதனால் இயல்பாகவே ஏற்படக்கூடிய தட்டுப்பாடு நிலவுகிறது.  இறக்கும் பல இளம் பெண்கள் ஐஎஸ்ஐஎஸினால் பலாத்காரம் செய்யப்பட்டதால்,  அவர்கள் கன்னிகளாகவும் இல்லை.  கொடுத்த வாக்கை காக்கத்தான் இந்த கட்டுப்பாடு. புரிந்து கொள்வீர்கள் என்று நினைக்கிறேன்.  உங்களுக்கு கொடுக்கப்பட்ட நாளுக்கு இரண்டு நாட்கள் முன்பு அழைப்பில் உள்ளவரை தொடர்பு கொள்ளவும்."

“ம்.  தெரியும்.  நீ போகலாம்.”

அழைப்பில் இருந்த பிற தகவல்களைப் படிக்கத்தொடங்கினான்.  பக்கத்துக்குப் பக்கம் சட்ட திட்டங்கள்.  இதை அணிந்து கொள்; இத்தனை மணி நேரம் முன்னால் வந்துவிடு; நீ இருக்கும் இடத்திலிருந்து வர வேண்டிய இடத்தின் தொலைவு, பயன் படுத்த வேண்டிய வண்டி, வரக்கூடிய வேகம் எல்லாம் எரிச்சலூட்டுபவையாக இருந்தன.  

கோபப்பட்டு பயனில்லை.  அடுத்த வாய்ப்பு எப்போது வருமோ தெரியவில்லை.  

கொடுக்கப்பட்ட நாளுக்கு இரண்டு நாட்களுக்கு முன் மறக்காமல், மற்றொரு தூதனை தொடர்பு கொண்டான்.  ஏற்கனவே அச்சிட்டிருந்த அதே சட்ட திட்டங்களை தூதன் விவரித்தான்.  அவன் மூச்சுவிட நிறுத்திய இடைவெளியில், “நான் உங்களை சில கேள்விகள் கேட்கலாமா?” 

சில நொடி அமைதிக்குப்பிறகு, “கேளுங்கள்.  என்னால் தகவல்கள் தான் கொடுக்க முடியும்.  உங்களுக்கு அளிக்கப்பட்டுள்ள சலுகைகளையும், வெகுமதிகளையும் மாற்றவோ பறிக்கவோ இயலாது.” 

“ஏன் இத்தனை சட்ட திட்டங்கள்?  சொர்க்கம் என்றால் இப்படியா இருக்கும்.”

“திருத்தம்.  முதலில் இது சொர்க்கம் இல்லை. சொர்க்க வாசலுக்கு செல்லும் ஏற்பாடு.  இங்கு சட்டங்களுக்கு அனுமதி உண்டு.”

“என் முதல் கேள்வி?”

“பாதுகாப்பு கருதிதான்.  சில வருடங்களுக்கு முன், சொர்க்க வாசலில் பெயருக்கு ஒரு காவலாளி இருந்தான்.  உங்களைப் போல ஒருவன், இடுப்பில் முன்னே வெடிக்காத வெடிகுண்டு பட்டியுடன் ஒருவன் வந்து மிகவும் களெபரம் ஆகிவிட்டது.  பாவம் அந்தப் எழுபத்து இரண்டு பெண்கள்.  அதனால், தீவிர சோதனைக்குப் பிறகுதான்  உள்ளே அனுமதிக்கிறோம்.  உங்களுக்கு கொடுக்கப்பட்டுள்ள நேரம் அதிகம் கூட்டம் உள்ள நேரம்.  சோதனைக்கு அதிக நேரம் காத்திருக்க வேண்டியிருக்கும்.   அதனால் தான் முன்னே வரச்சொல்கிறோம்.”

“வரவேண்டிய வண்டி, வேகம், வழி எல்லாம்?”

“உங்களுக்கு இங்கு செய்தித்தாள்கள் வருவதில்லை போலிருக்கிறது.  வெடிகுண்டு பட்டிகளுக்கு பதிலாக, கார், டிரக் எல்லாம் பயன் படுத்த ஆரம்பித்துவிட்டார்கள்.  அதனால்தான்.”

“இவை எல்லாம்தான் அழைப்புடன் வந்த தொகுதியிலே இருக்கிறதே.  நான் எதற்கு உங்களை தொடர்பு கொள்ள வேண்டும்?”

“நீங்கள் கற்றறிந்தவர்.  எல்லாவற்றையும் படித்து புரிந்து கொண்டுவிட்டீர்கள் போல இருக்கிறது.  எல்லாரும் உங்களைப் போல இல்லை.  மேலும், இந்தத் தகவல் பரிமாற்றத்தில் உங்கள் வருகையை உறுதிப்படுத்திக் கொள்கிறோம்.  நீங்கள் வராவிட்டால், அந்த நேரத்திற்கு வேறு ஒருவரை அனுப்பமுடியும் இல்லையா?  எத்தனை பேர் காத்திருக்கின்றார்கள்?”

“நான் ஏன் வராமல் போகிறேன்?”

“அதெப்படி நிச்சயமாக சொல்ல முடியும்.  எல்லார் இடுப்புப்பட்டி வெடிகுண்டுகளும் வெடித்திருக்க வேண்டிய அவசியம் இல்லையே.”

அவன் தன் இடுப்பை பார்த்துக்கொண்டான்.